SOUL HANTER - SHINE OF RELAMIA

- Ale nadal nie wiem co mam teraz zrobić. Gdzie iść, co zrobić... Słowa dotrzymam, bo muszę, ale nie wiem nawet gdzie co jest i jak to się odbywa - każde słowo ciężko przechodziło mi przez gardło, a ostatnie to już było tylko aby nie zwariować - P....pomożesz... mi?

Chwilę nad tym myślałam i postanowiłam.
- Albo ty, albo nikt. Choćbym miała czekać nie wiadomo ile, to ty masz mnie poprowadzić. Ty mnie w to wplątałeś i bierzesz za mnie odpowiedzialność. Z nikim innym się nie ruszam z miejsca - patrzyłam teraz na niego gniewnie. Innego wyboru nie miał. Dobrze wiedział, że lubię stwarzać problemy i jeżeli nie spełni moich wymagań, to będę tak tu siedzieć dopóki tego nie uczyni.

I znowu te uczucie bezsilności.
- A czy mogę pierw z nim porozmawiać na osobności i bez podsłuchiwania? - popatrzyłam na niego, jak na kogoś z kim nie ma nawet o czym dyskutować - Chciałabym się z nim pożegnać, jak z Ojcem. Mogę?

Uśmiechnęłam się do niego, gdy wychodził. Usiadłam wygodnie zdjęłam naszyjnik i trzymałam go przed sobą w dłoni.
- Alastorze, ojcze, mistrzu. Najpierw chcę cię przeprosić za to, że przegrałam. Przepraszam, za to bardzo mocno. Nie wiem co mam teraz zrobić... Nigdy jeszcze nie rozłączaliśmy się. Czy ja to wytrzymam?
- Moje dziecko, wiem, że wybrałaś dobrze i wybaczam. Zdarza się, i mi również ciężko to przychodzi. Rozstanie. Będę próbował z nim rozmawiać, żebyśmy mogli porozmawiać, nawet jeśli miałoby być to pod jego czujnym okiem. Jestem twoim duchowym przewodnikiem i wszystkie swoje lęki i obawy kierowałaś do mnie, więc nawet jak będę daleko, to zawsze cząstka mnie będzie w twoim sercu - spuściłam głowę i uważnie słuchałam.
- Przepraszam cię. Nie mam nawet co z nim dyskutować. A mogłam wybrać jakiegoś innego wojownika, ale kto wie czy by mi uwierzył? Musiałam to zrobić. Przepraszam i żegnam cię - pocałowałam łańcuszek i przycisnęłam go mocno do piersi.
- Też cię kocham. Dbaj o siebie i żyj według zasad jakie ci przekazałem.
Wrócił. Wszedł chłopak do pokoju i widział jak mocno go przytulam. Gdy go ujrzałam wyciągnęłam do niego dłoń z naszyjnikiem.
- Proszę, tak jak obiecywałam. Jestem do twojej dyspozycji, a Alastora daję, mam nadzieję, że w dobre ręce.

Powoli ze spuszczoną głową wyszłam z łóżka, ubrałam się i założyłam płaszcz. Miecz schowałam w jego wnętrzu i przybrałam postać Ognistej Mgły. Ruszyłam za nim.
- Tak jest - ruszyłam w kierunku drzwi. Musiałam się go słuchać. Nie będzie między nami takich samych stosunków jak między mną a Mistrzem, te będą o wiele chłodniejsze. Mam tylko wygrać ten głupi turniej i odejść w spokoju.

Nie zareagowałam na jego wypowiedź. Wyszłam ze szpitala, ale po drodze mijałam mały sklepik. Poczułam jak mi burczy w brzuchu. Długo nie jadłam.
- Czy mogę wejść? - zapytałam, ale nie czekałam na odpowiedź. Szybko weszłam do sklepiku i kupiłam trzy bułki z dynią. Uwielbiałam je. Podziękowałam kasjerce i wyszłam. Dwie z nim schowałam do kieszeni płaszcza, a ostatnią otworzyłam i szybko zjadłam. Zabrałam się za kolejną, aż zjadłam wszystkie. Czułam jego spojrzenie na sobie. Ale nawet nie zwróciłam na niego wzroku. Ciekawa jednak byłam, dokąd teraz zmierzamy. Mówił, że tam będą duchy. Przydałby mi się kamień Dusz. Sam ogień i miecz nic takim istotą nie zrobi.
- Czy masz może.... - zaczęłam niepewnie - Kamień Dusz? Przydałby mi się do walki z tymi duchami.
Odważyłam się zadać pytanie, ale co do odpowiedzi to było gorzej. Bałam się na niego spojrzeć.

- Używałam kamieni dusz, do zabiera energii życiowej i zamiany wroga w pochodnie. Pochodnie są to istoty, które po 1-2 dniach gasną, a co za tym idzie, nikt o nich nie pamięta. Chcę te duchy zamienić w pochodnie i żeby same znikły, bez pamięci - powiedziałam poważnie ciągle patrząc pod nogi. Nie chciałam z nimi walczyć, bo skoro zamieszkują opuszczoną wioskę i nikomu nie przeszkazdają, nie mam powodu aby je unicestwiać w brutalny sposób.

Ostatnio edytowany przez Shana (2012-06-08 17:13:59)

On się ze mnie śmieje? Przecież to logiczne, że nie mogłabym ich zniszczyć.
- Jak to na ciebie?! - ujrzalam tego smoka. On chyba na serio ze mnie drwi.
- Nigdzie nie wsiadam! - i znowu to uczucie. Może ja swoim zachowaniem go ranie ?
- Ehh... - westchnelam i wgramolilam się na grzbiet.
Czułam się dziwnie. To było takie uczucie jakbym chciała uczynić inaczej, ale dane słowo, daje bezsilność.
- Czemu się ze mnie smiejesz ?! I zabraniam ci czytania w moich myślach!
Gdy smok się wzniósł, omal nie straciłam kontroli. Objelam jego szyję i twarz schowalam w grzywie.
- Jeszcze trochę Alastorze. Wkrótce znowu będziemy razem - powiedziałam do siebie.