Wylądowaliśmy i zeskoczyłam z jego pleców. Za mało, za słabe przeprosiny i racja. Poczekałam aż wróci do swojej postaci i stanęłam przed nim. O rany, jaki on wysoki. Mniejsza z tym, uklękłam i spuściłam głowę. Dziwnie się czułam, ale musiałam to zrobić, dla Alastora i siebie.
- Przepraszam, za to, że cię raniłam, ale nie dziw mi się. Pierwszy raz jestem całkowicie pod władzą kogoś mi obcego. Zawsze sama decydowałam z kim chcę walczyć i gdzie iść. Wybacz.

- Dobrze... Wybaczam ci...
Podaje jej Naszyjnik z Alastorem.
- Teraz jego część... Niech nie zapomni o złożeniu mi deklaracji.

- On również powinien nas przeprosić, za zniewagę nas, Shano - powiedział Alastor. Zasłoniłam rękoma usta i nie wierzyłam. Alastor miał rację, a ja po prostu chciałam go odzyskać i robiłam wszystko co on każe.
- Alastorze, błagam cię - prosiłam, lecz ten mnie nie słuchał.

- Alastorze... Nie rób głupstw... Jesteś zatwardziały... To prawda... Was uraziłem... Owszem... Ale wy gorzej łamiąc podstawowy mój dogmat... Za co powinieneś gnić w kamieniu dusz... Ale nie zrobiłem tego ze względu na prośbę Shany... Więc czekam.

- szantażem nie wymusisz na mnie posluszenstwa. Z Shana to zrobiłeś, bo czuje jej lęk, ale ze mną to ci nie pójdzie tak łatwo. - o rany. Bałam się i to bardzo.
- Alastorze, proszę! - blagalam go.
- Nie będę się mieszał, ale nie przeprosze

- Skoro tak... To
Zabiera jej swoją mocą naszyjnik
- Jeżeli niedługo nie usłyszę przeprosin i deklaracji tego że nie będziesz ingerować w moje decyzje... Skończysz jak ci których zmieniasz w pochodnie...
Shano... Przekonaj swojego mistrza... Gdyż jak się nie ugnie to zginie tak jak sam kara innych.

- Ja... ja... nic nie mogę - spuściłam głowę i długie włosy zakryły mi twarz. Klęczałam na kolanach na ziemi. Cały świat zaczął mi wirować, nie wiedziałam, gdzie ja jestem, co mam zrobić i co jeszcze mnie czeka. Teraz się bałam, cała odwaga, którą do tej pory miałam, uciekła. Byłam tchórzem, najprawdziwszym tchórzem. Bałam się postawić, bo przegrałam. Przegrałam wolność daną mi przez Alastora i dopuściłam do takich problemów.
- Atecain! Nie masz serca?! - te słowa same wydarły mi się z płuc. Gwałtownie wstałam i pobiegłam ze łzami w oczach w głąb wioski. Co się ze mną porobiło?! Co ja w ogóle wyprawiam?! Gdzie ta stara Shana?! Znalazłam jakieś stare, duże drzewo. Weszłam na nie i ukryłam się w koronie drzew.

Swoją mocą wyciągnął ją z kryjówki
- Skoro twój strażnik duchowy nie chce mnie przeprosić...
Rzucił jak szmatę owy naszyjnik.
- To niech sie nie wtrąca bo skończy jak reszta złych dusz które pojmałem... A teraz do dzieła... Mamy misje przed sobą.

- Puść mnie! Puść mnie! - wisiałam w powietrzu. Widziałam jak Atecain rzuca naszyjnik na ziemię. Nie wybaczę mu tego - Proszę! Puść mnie wreszcie! Puść!
Krzyczałam, lecz on był głuchy na me krzyki. Obudził się w nim potwór, albo ja go tak tylko widziałam. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego on, nazywając siebie bogiem, nie szanuje innych. Bóg powinien wybaczać i być miłosiernym. On taki nie był.
- Puść mnie wreszcie! Siłą mnie tam nie zaciągniesz! Alastorze! - na pewno swoimi krzykami zbudziłam duchy. Ale się bałam.

- USPOKÓJ SIĘ DO CHOLERY!!!
Echo rozniosło się po całej okolicy
- Alastor należy do mej czarnej listy... I ja nie jestem miłosiernym i pobłażliwym bogiem... Kto dobrze do mnie tak ja do niego... Mimo tego i tak mnie Relamianie cenią... Gdyż złych karam okrutnie... A do nich jest Alastor... Znieważył mój majestat więc jemu należy się zniewaga, ból i cierpienie... I będzie to doznawał tak długo aż cofnie swoje obraźliwe słowa o mojej nieomylności... Tobie darowałem bo je cofnęłaś.

- Nie uspokoję się! Nienawidzisz ludzi i osób nie wierzących w ciebie! A nas w szczególności! Dopisz i mnie do swej chorej listy! Bo cię nienawidzę! Nie znoszę! - w końcu to powiedziałam, miałam gdzieś czy mnie zabije czy nie. Ale może w końcu puści na ziemię?

Uśmiechnął się na jej słowa.
- Czy ja wyglądam na takiego który zabija swoich wybrańców? Nie mówisz tego poważnie co teraz mówisz... Mówisz to w emocjach...
Opuszcza ją na Ziemię.
- I nie próbuj uciekać... Bo zaraz ciebie tu ściągnę... Zaraz zacznie się twoja pierwsza misja.
Podnosi z Ziemi naszyjnik z Alastorem, Podaje jej go.
- Przyda ci się jego pomoc... Oj powinien się z tymi oportunistami dogadać... W końcu on i tamte duchy są takie same... Przez zatwardziałość skończą swoje życie... Pokonaj te duchy...
Podaje jej pięć kamieni dusz
- Każdy ma po trzy miejsca na dusze... A duchów jest 15... Do dzieła.

Upadłam na ziemię. Znowu czyta mi w myślach, a miał tego nie robić. Zacisnęłam dłonie w piąstki i wstałam.
- Dzięki - posłałam mu mordercze spojrzenie. Miałam ochotę znowu zwiać, ale tym razem gdzieś daleko i tak łatwo się nie dać złapać.
- Sama sobie potrafię go podnieść - wyrwałam mu naszyjnik i powiesiłam na szyi - Ciekawa jestem, czy taki sam odważny będziesz jak znowu wykorzystam moment.
Wzięłam te kamienie i uniosłam wysoko rękę ku górze. Wystrzelił z niej runiczny promień i momentalnie teren wokół stał się szkarłatny.
- Fuzetsu - powiedziałam głośno, tak aby on zrozumiał, że nie mam zamiaru ich niszczyć tylko zrobić pochodnie - Nie ważne, czy w emocjach, czy nie. Nie szanujesz nas i traktujesz jak niższa partia społeczeństwa.
Ruszyłam w głąb wioski z wyciągniętym mieczem w prawej dłoni.

Dusze mieszkańców wioski zaczęły ją atakować wiedzione jej energią.

Rozpaliłam swój wewnętrzny  ogień i starałam się je odgonić mieczem. Już? Tak od razu kamienie? No to świetnie. Uniosłam Kamień Dusz wysoko do góry i wypowiadałam zaklęcie. Od mojego ciała wystrzeliły runy tworząc strefę ochronną, a po chwili we wszystkich stworzeniach zaczęły się palić małe niebieskie płomyki.
- Sprawa załatwiona. Alastorze, możesz? - wróciłam! Tak! Naprawdę wróciłam! Moja tajemniczość i pewność siebie! Alastor uniósł się ku górze i widać było jak płomyki gasną, a energia zebrana przechodzi na mnie i mistrza.

- Brawo... Wykonałaś pierwsze moje zadanie... Nawet lepiej niż się spodziewałem...
Spojrzał wrogo na Alastora.
- Dobrze wyszkoliłeś ją Alastorze... Bez urazy, ale pyskata jest po tobie.

Oboje milczeliśmy. Wzniosłam zaklęcie Fuzetsu, schowała miecz i wróciłam do formy dziewczyny. Podeszłam do niego i oddałam mu kamienie dusz, ale jeden zostawiłam sobie.
- Co teraz? - pytając go o to, głowę miałam odwróconą w inną stronę.

- Nie udawaj urażonej... Wiedziałaś dobrze że tak już musi być... To twoje przeznaczenie.

Stanęłam tyłem do niego i zacisnęłam dłonie w piąstki. Co miałam teraz mu odpowiedzieć?
- Tak jest - odpowiedziałam i dalej stałam. Nie było nowych na razie rozkazów, więc stałam jak kołek wbity w ziemię.

- A może byś na mnie spojrzała?
Powiedział ze złością w głosie.
- Ja narazie jeszcze nie pokazałem jak złośliwy być potrafię... Nie radzę mnie denerować.

- Po co mam na ciebie spoglądać? - zapytałam odwracając się posłusznie - Nie widzę sensu w normalnej konwersacji z tobą. Czemu niby mam to czynić?
Patrzyłam teraz uważnie w jego oczy. Już się nie bałam go, ale wykonałam rozkaz.
- Coś jeszcze masz do mnie?

- Ja do ciebie nigdy nic złego nie miałem... Sam stwarzasz sobie takie pozory. A normalnie ze mną porozmawiać można... Nigdy nie próbowałaś więc nie wiesz.

Westchnęłam głośno.
- Więc o czym mam z tobą rozmawiać? - ciągle na niego patrzyłam i zastanawiałam się jak ktoś z taką mocą jak on, może mieć aż tyle różnych podejść do ludzi.
- Więc słucham. Teraz jesteś nagle miły. Co się stało, że nastąpiła taka zmiana?
Może i ryzykowałam, ale nie miałam złych intencji. Chciałam tylko.... No właśnie. Co chciałam? Oparłam głowę o jego ramię. Czemu to zrobiłam? Nie kontrolowałam się. I gdy do mnie dotarło co właśnie zrobiłam, odskoczyłam bardzo szybko i uderzyłam plecami o konar drzewa.
- Przepraszam! - od razu zaczęłam tłumaczyć swoje zachowanie.

Uśmiechnął się do niej.
- Nic nie szkodzi Shano... O czym ze mną rozmawiać? O wszystkim... Podaj temat rozmowy i pociągniemy ją bardzo pięknie... Zmiana nastąpiła gdyż ALASTOR wreszcie przestał swoich denerwujących innych praktyk...

- Alastor mnie kocha i chce dla mnie jak najlepiej - usiadłam na ziemi oparta o drzewo. Mój wzrok latał raz do niego a raz na niebo.
- Powiedz mi co teraz, co jeszcze i ile jeszcze. Tyle chcę wiedzieć - objęłam kolana ramionami i oparłam brodę o kolana. Musiałam wyglądać dziwnie, ale cóż poradzę? Tak było najwygodniej.
- Atecain, czy jak tam powinnam się do zwracać, powiedz mi, czym się wyróżniam? Kogo jeszcze wybrałeś z ziemi?

- Z Ziemi? Wybrałem wielu wojowników... Jedynie ty stwarzałaś opór... Co do tego jak się do mnie zwracać... Mów mi poprostu po imieniu... I co ty tak sceptycznie do twojej życiowej szansy podchodzisz?

- Wcale, że nie sceptycznie - zaprzeczyłam.
- Nie wierzę, że każdy przyjął tą wiadomość z radością. Na pewno się bali, ale wykonywali rozkazy. Po prostu nie posiadają własnego rozumu.

- I tu muszę ciebie zaskoczyć... Otóz są osoby które z radością przyjeły moją propozycję... Chcąc udowodnić innym i sobie że są w stanie pokonać innych i dołączyć do najlepszych.
No owszem... Byli też ci co się bali... Ale strach przełamali... W sumie... Miałem też wyznaczyć do tego turnieju Alastora... Ale sądzę że ty i on stworzycie dobrą drużynę... Oboje musimy się przeprosić...
Opuścił głowę.
- Ciężko mi to przyjdzie... Ale dobrze...
Spojrzał na naszyjnik.
- Przepraszam cię Alastorze za to że ciebie znieważyłem... Ty też mnie znieważyłeś... Nie powinna nasza kłótnia mieć miejsca...

- Przeprosiny przyjęte i ty mi również wybacz - odezwał się Alastor, a ja się ucieszyłam słysząc jego głos.
- Jak fajnie! Wszystko gra! Dziękuję Alastorze - ucałowałam naszyjnik i od razu poprawił mi się humor. Mój wzrok padł teraz na Atecaina. Ciekawe czy dalej mi czyta w myślach?

- A więc gotowa do dalszej drogi Shano? Odwiedzimy jeszcze Okinawę i potem ruszymy teleportem na NIBIRU.

- Innego wyjścia nie mam, więc tak - wstałam i ruszyłam za nim.

- Zanim ruszymy... Zgodziła byś się na otrzymanie swojego stworzenia strażnika? Zwykle daje je swoim rycerzom żywiołów. Ale tobie bym dał bojowego psa imieniem ZAP... Zap jest w pełnej zbroii... I dobrze walczy... Chcesz go otrzymać?

- Nie chcę pomocnika. Mam Alastora... I tak muszę ciut podszkolić się w kontroli nad ogniem i energią życiową. Marnie mi to idzie, ostatnimi dniami - posłała mu spojrzenie.

- A jednak nikt mnie już nie chce.
Na dachu jednego z domów stał właśnie ZAP... Był to pies o białej sierści odziany w zieloną zbroje... Zeskoczył z dachu i spojrzał to na Atecaina to na Shane.
- Ehhh... Dawniej byłem jednym z czempionów... Najbardziej wojowniczych psów Relamii... Jednak odkąd mój pan... Farron mistrz ognia odszedł... zostałem sam... I nikt nie chce mnie wziąć ze sobą...
Spojrzał na Atecaina.
- Dlaczego mnie nie zabijesz panie i nie dasz mi spokojnie odejść bym nie tęsknił za Farronem.
Atecain spojrzał na Zapa.
- Wiesz dobrze Zap że nie mogę ciebie zabić... Nigdy nie tkne stworzenia które wyszło z mojej ręki.

Usłyszałam głos i po chwili ujrzałam psa. Z przerażenia aż się przewróciłam do tyłu.
- On... on... gada?! - powoli odsuwałam się jak najdalej od niego - Ale jak?! To jest Zap?
Więcej już nic nie powiedziałam, siedziałam tak na ziemi co raz bardziej się odsuwając ku tyłowi. Pasy nie gadają, nawet te magiczne, to nie realne!

- We własnej osobie.
Zap uśmiechnął się do niej i podszedł ku niej.
- W Relamii to normalne... Wszystkie stworzenia strażnicy potrafią mówić... Nie dziw się więc że do ciebie mówie...
Atecain widzi przerażenie w jej oczach.
- Spokojnie Shano... Zap ciebie nie pogryzie...

- Jesteś pewny? - powoli wyciągnęłam rękę ku psu, ale gdy miałam już ją blisko wycofałam gwałtownie i wstałam.
- To się nie dzieje naprawdę! Ja jestem na ziemi! Tu psy nie gadają! - i znowu taki atak, szału? Nie, to nie był szał, bardziej nie dowierzanie.
- Nie rozumiem, dlaczego mi go proponujesz, skoro dobrze wiesz, że mam ciebie jako przewodnika i pomocnika oraz Alastora!
Powiedziałam to, właściwie krzyknęłam. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam przed siebie. Musiałam ochłonąć z przeżytych wrażeń. Ale jednego byłam pewna. Psa nie chcę!

Atecain spojrzał na Zapa.
- Zap... Wracaj do Pałacu w Relamii.
- Hai panie.
Zap pobiegł... Atecain podążył za Shaną.
- To się działo naprawdę... Uwierz mi... Zapa swoimi rękoma stworzyłem... I dałem mu możliwość mowy... Dlatego potrafi mówić... Chodźmy Shano... Do Okinawy... Tam załatwimy pewną sprawę i ruszamy na Nibiru.

- Nie wyglądał za dobrze... chociaż nie znam się na zwierzętach - ruszyłam za nim - Gdzie to i co tam jest do zrobienia?
Czyżby tajemnica, Atecainie? Pomyślałam, chociaż dobrze wiedziałam, że on to odczyta. Idąc za nim starałam się jakoś zamknąć umysł dobrowolnie lub znaleźć zaklęcie.

- Nie wyglądał za dobrze gdyż szuka nowego pana... Postanowiłem by zamieszkał u mnie na czas gdy nie odnajdzie nowego wojownika którego będzie strażnikiem... Szkoda mi Zapa.

- Rozumiem.... No mi też, ale ja nie chcę psa... - idzie za nim - Gdzie teraz?

- Do Okinawy...
Wskazuje na góry za wioską
- Po przedarciu się przez nie dotrzemy do Okinawy
(ZMIANA WĄTKU)